donderdag 27 september 2007

Vaarwel Blogspot - hallo Slenterende Buffel !

Aangezien ik binnenkort op reis naar China vertrek en blogspot daar niet kan gebruikt worden, is m'n reisblog verhuisd naar :

http://www.slenterendebuffel.com/

Ik zie je daar !

Waarom is blogspot niet bereikbaar in China ? Lees er hier alles over : http://en.wikipedia.org/wiki/Great_firewall_of_china

donderdag 11 maart 2004

SINGAPORE

HOERECHANCE

Singapore

Dat hebben we. Hoerechance.

Of misschien helemaal niet.

Ons tropisch eilandje - parelwitte stranden, diepblauwe zee, enzomeer. De eerste drie dagen toch. Daarna sloeg het weer overnacht volledig om en werden we getrakteerd op een freak storm. Ons parelwit strand lag bezaaid met dode palmbladeren en gevallen kokosnoten, onze diepblauwe zee werd grauw, de baai lag vol aftandse vissersboten die niet konden uitvaren, het zachte slaan van de golven werd een scherp onafhoudend gedreun, kolkend, schuimend, vol visafval en plastic zakjes.

Dagen passeerden, de storm bleef maar aanhouden, de vissersbootjes bleven maar voor anker liggen en wij bleven maar bibberend hopen op beter weer. Beter weer, want we moesten op tijd van dat - ondertussen zo genoemde - kuteiland geraken. Dat kuteiland, op amper twintig kilometer van de kust, waar we op vast zaten. De zee was onbevaarbaar, terwijl de datum van onze vlucht naderde. We hielden al rekening met het ergste. Geld laten overmaken uit Belgie (maar van wie - van u ?) om een nieuw ticket te kunnen betalen. Reisverzekering ? Pfft - who needs it. Zeker die pipo's in een bungalow een baai verderop niet, die de datum van hun vlucht naar de UK ondertussen al hadden zien voorbijgaan.

Waren we eerst nog stapelverliefd op ons houten bungalowtje op twintig passen van de zee - we vervloekten de beukende zee, de grijze lucht en Armand Pien. Grimmig gestemd stapten we een paar keer per dag naar de eetbarak iets verderop - een mens moet iets doen met z'n tijd - waar het eten saaier en saaier werd - de groenten raakten op - om dan weer terug te stappen naar ons bungalowtje en met een kwade blik naar de zee te staren. Tropical paradise. Lucie had nog een ongelezen boek in haar rugzak. Robinson Crusoe door Daniel Dafoe. Treffend.

Elke morgen opnieuw de horizon afspeuren naar beweging. Op zoek naar een bootje dat ons van dat KUTEILAND kon weghalen. TROPICAL PARADISE. We moesten verdomme binnen twee dagen in Singapore zijn ! En we zaten nu in het uiterste noordoostelijke puntje van Maleisie. Ver - zo ver weg. En de zee - zij kolkte voort.

Gisteren ! Gisteren - na een nacht vol regen - hoorden we een motor ronken - van ergens aan de horizon. Een bootje ! Een uitweg ! Een bootje voorzien voor vijftien passagiers dat volgeladen werd met veertig rugzaktoeristen op hun laatste tandvlees. Als Vietnamese bootvluchtelingen over een nog steeds woelige zee aan land gebracht. Varen - varen over de baren. Op een nachttrein richting Singapore gesprongen en nu zitten we hier nog op tijd om belachelijk veel geld uit te geven in aircon shopping malls en te rollen en te draaien in alles wat maar consumeerbaar is.

Hoerechance ! Vannacht staat er een vliegtuig in Singapore en twee zitjes zijn van ons.

Tot weldra !

maandag 8 maart 2004

zaterdag 6 maart 2004

dinsdag 2 maart 2004

KOTA BHARU

BUSJE KOMT ZO

Kota Bharu (Maleisie)

Hoelang duurt acht uur
Uw knieen in uw nek
Verbeten aan het stuur
De achterband is lek

Buiten de natuur
Warme groene plek
De bus ruikt bitterzuur
Angstzweet van een gek

De busreis naar Kota Bharu was een beproeving. Krappe beenruimte en een moeilijke bochtige weg. Na een uurtje rijden kregen we al een klapband, waarna flapperend verdergereden werd - geduldig op zoek naar wat de goedkoopste garage van Noord-Maleisie bleek te zijn. Onze buschauffeur hield de filosofie "Mijn bus is een grote bus" aan. Vrachtwagens voorbijsteken in bochten, tegen een sneltreinvaart kronkelende wegen naar beneden nemen. Zijn bus was een grote bus en zou een aankomende wagen toch simpelweg van de weg afduwen - so why worry. Maar we zijn er geraakt ! En we zijn hier zo snel mogelijk ook weer weg ! Hoera !

Kota Bharu is een provinciale hoofdstad in het noordoosten van Maleisie, net onder de Thaise grens, waar sluiers helemaal en vogue zijn - 't zijn de laatste modellekes die ze hier dragen, zorgvuldig bewerkt met goudbrokaat. We blijven hier een nacht, morgenvroeg richting ferry, richting robinsoneiland.

Ons hotel is een simpel Chinees kot, slijmerige badkamer (een kale kamer met een gat in een hoek en een lekkende buis die uit de muur steekt - een douche !) Wel een aanpassing na Penang - Penang ! - waar we in het oude Cathay Hotel verbleven. Een half-vervallen restant van Penangs koloniale verleden - ruime kamer, via een brede trap ligt beneden een enorme lobby met een bejaarde Chinees die zich perfecte Engelse jeanetten-manieren eigen gemaakt heeft. "Did you have a pleasant evening, Sir, Miss ?" Fantastisch hotel - aah, Penang. Maar nu dus - een kot. Voor een nacht - morgen spelen onze voeten met zand terwijl we naar de zonsondergang kijken.

Op naar morgen !

zaterdag 28 februari 2004

PENANG



PENANG DIE SKONE

Georgetown (Maleisie)

Hoera ! Hier ben ik dan alweer ! Vreugde en blijdschap zenden zich via kosmische stralingen vanuit het topje van m'n hoofd richting Belgie. Verwarm uw voetpad ermee zodat ge niet uitglijdt over de sneeuw.

Penang ! Heerlijk, vibrerend Penang - smeltkroes van volkeren, waar de klok stilstaat en de Chinese maffia denkt dat een cool blik nog steeds verstopt zit achter een spiegelende jaren tachtig zonnebril. Penang ! Waar ge kunt verdwalen in Chinatown om opeens op de binnenkoer van een overdadig versierde tempel te staan met binnenin merkwaardige rites, wierrook en ritmisch gebonk op grote gongen. Waar ge langsheen sari-winkels en luide muziekshops een weg maakt tussen alomtegenwoordige scooters naar een Indisch restaurant met authentieke Zuid-Indische gerechten geserveerd op een frisgroen bananenblad.

Penang ! We zitten op Penang. Het vasteland ligt nog geen kwartiertje verwijderd met de ferry, maar het lijkt alsof we even in een ander land zitten. Iedereen is wat meer laid-back, neuriet schonere liedjes en vooral - 't is hier een pak makkelijker om een frisse pint vast te krijgen. Op't vasteland worden nogal snel dikke islamitische wenkbrauwen gefronst als bier in de buurt is. Hier lopen Thaise travestieten met hun Thaise valse tieten te koop - trippel trippel op hoge hakken - terwijl een straat verderop de muezzin tot gebed roept. Penang ! Hier hangt nog steeds de sfeer van de ouwe vrijhaven. Zonder veel verbeelding lijkt in elk achterafstraatje nog wel een opiumkit verborgen te liggen.

We zitten hier nu drie dagen, peins ik - morgen trekken we voor een nachtje naar een klein vissersdorpje in het noordwesten van het eiland en dan maken we terug de oversteek naar het vasteland, we trekken helemaal naar de oostkust want voor die kust liggen kleine eilandjes met parelwitte stranden en een heldere diepblauwe zee. En daar gaan we zowat liggen en hangen op dat parelwitte strand om af en toe wat verkoeling zoekend te plonzen in die heldere diepblauwe zee. Ge weet wel - zo'n saaie strandvakantie met steeds dat vervelende stralende weer.

En nu - nu ga ik een noedelsoepje eten en daarna een pintje pakken.

Hoera !

vrijdag 27 februari 2004

PENANG